SEMRADAN _

YAŞAMADAN ÖLÜME...!!!

Hayat gün gelir ağır bir yük olur omuzlarımızda.Yaşamak nefes almaksa eğer nefesimizin daraldığı yerlerde başlar çaresizliğimiz.Beklenmeyen yolcular girmiş hayatımıza ve sürücüsü olduğumuz hayatımızın yolcusu yapmıştır bizi.Artık kayıp gecelere yalnız başlamanın cesaretinden eser kalmamıştır içimizde.O sizi nereye götürürse gidersiniz.Ölüm bile dinen bir fırtına gibi suskun kalır, içimizde kopan adı hüzün denen fırtınaların yanında.
Ölüm bile savaşmaz bizden ruhumuzu almak için , çünkü biz çoktan yenik düşmüşüzdür ölüme karşı.Alnımızdan akan terle gözümüzden akan yaşlar buluşuyorsa bir yerde, yediğimiz her lokmanın hakkını vermiş ama hayatı doya doya yaşamanın hakkını verememişiz ki bedenimiz yorgun düşmüş ancak içimizdeki sızı yorgun düşmemiştir gözyaşını akıtmaya.Kim olursanız olun size ait bir fotoğraf karesine baktığınız anda içiniz paramparça oluyor toplayamıyorsanız her bir parçanızı eksik kalan bir şey vardır yaşamınızda.
Her şey biranda değişmiştir belki .En sevdiğiniz insan artık herkesten biridir.Belki en çok ihtiyaç duyduğunuz anda yoktur aileniz , belki açsınızdır yoktur ekmeğini paylaşan, bir damla suya muhtaçsınızdır bir damla vermez denizlere sahip olanlar .Ölüm ve yaşam arasındaki o ince çizgideyseniz ve karar veremiyorsanız, güneşin doğması çok uzun görünebilir gecenin karanlığında size.Ve en çok o anlarda korkar insan kararlar almaktan. İnsan zaten kaybedecek bir şeyleri varsa korkar yanlış kararlar almaktan.Ve kaybetmekten korkuyorsanız , hala yaşamak için nedenleriniz var demek ki .Eğer yolun sonuna geldim dediğiniz yerdeyseniz yine korkmamalı yaşamdan. Batsanız daha ne kadar batabilirsiniz ki en dipteyseniz zaten.Daha ne kadar korkarak yaşanır hayat.Aynaya her baktığımızda kaç defa daha bize ait olmayan bir yüzü izleyip içi hüzün kokan yüreğimizi mutluluk kostümleri giydirerek tanıştırırız insanlara.Ya hep birilerini mutlu etmek için yaşamış ya da mutlu olduğumuza inanmaya çalışıp kendimize ihanet etmiş olabiliriz.Ne bulunduğumuz yerde kalabilir ne de gidebiliriz her şeye elveda diyerek.Bilirim hayatta en zor şeydir hoşçakal demek.Nefeslerin daraldığı yerlere nokta koymayı bilmeli insanlar.İnsan gitmesi gerektiği yerde gitmeyi bilmeli. Öyle bir koşuşturma içinde yaşarız ki hayatı çoğu zaman avuçlarımızdan akıp giden yılların bize ait olduğunu unutur sanki bir başkasının hayatını yaşarmışçasına her yeni güne kaldığımız yerden devam ederiz.Ama gün gelir en olmadık saatlerde en zayıf anlarımızda öylece dalıp gitmişken buluruz kendimizi.Geçmişte olmak istediğimiz yeri ve şuan içinde bulunduğumuz durumu karşılaştırırken belki de en acımasız yargılamaları yaparız kendimize.Ve başlar kendimizle olan savaşımız.O böyle olmasaydı, şunu şöyle yapmasaydım keşke daha çok çalışsaydım, keşke inanmasaydım güvenmeseydim keşke…keşke… yaşadığımız her anı düşündükçe artan keşkeler.Aslında hayat bize tercihler sunmuştur ve biz bu tercihleri seçerken ihtimali en az olan sonuçları da seçmişizdir.Ama artık keşkelerin faydası olmaz ve geri getirmez zamanı.
Ben hayatı hep bir satranç oyununa benzetmişimdir.Piyonlar hayatınıza giren günübirlik insanlar.Kale her zaman arkanızda güç olarak gördüğünüz ailemiz.Vezir hayatınızdan uçup gittiğinde bir daha asla yaşayamam dediğiniz o en nadide insan belki sevdiğiniz, eşiniz ya da en iyi arkadaşınız.Ama vezir gidince sonlanacağını düşündüğünüz hayatınız devam eder ya piyonlarla yeniden kazanacağınız bir vezirle veya elinizde var olan diğer taşlarınızlaVe ŞAH…şah gittimi oyun biter. Ve gözlerinizi sonsuzluğa kapatmanın zamanının geldiğini düşünürsünüz o an.Oysa şah ın yerine kimi koydunuz bilmem ama ben Allah inancını tutarım her şeyin üstünde.Ve işte ozaman her doğan güne yeniden başlamanın gücü olur insanın yüreğinde.Dedim ya hayat bazen çok acımasız olabilir.Hakettiğiniz değeri görmediğinizi ve hak etmediğiniz acılar çektiğinizi düşünebilirsiniz.Ama ALLAH bir insanın rızkını kestiğinde canını alırmış ya değil rızkınızı kesmeye çalışan birisinden, gözünüzden bir damla gözyaşının akmasına neden olandan bile hesabı sorulur öbür dünyada.İşte ozaman onların başlar ölümle savaşı ve siz hayatı doya doya yaşamanın hakkını verirsizniz.Yeter ki en büyük erdeminiz sabır ve en büyük inancınız Yüce ALLAH’ın adaletine inanmak olsun.